จิตที่อ่อนแอ มักจำแต่เรื่องที่จะทำให้เกิดทุกข์
เอาเรื่องเลวร้ายในอดีตมารื้อฟื้นให้จิตเศร้าหมองให้ทุกข์ทนหม่นหมอง เหมือนเก็บเอาของเหม็นมาดม ไม่ยอมทิ้งไป มันให้ทุกข์แก่ใคร ก็ให้แก่เราเองที่ไปเก็บมันมา
ความจำ ภาษาพระเรียกว่า "สัญญา" สัญญาอนิจจา สัญญาอนัตตา มันไม่เที่ยง และก็ไม่มีสาระแก่นสารอะไร ไม่มีความหมายอะไร จำมาไว้ทำไม ทิ้งมันได้แล้ว ปล่อยมันได้แล้ว มันไม่ต่างจากขี้ไก่ จะเก็บมาดมเมื่อไรก็เหม็นเมื่อนั้น เป็นทุกข์ เป็นบาป
ละทิ้งความจำอันขมขื่นได้อย่างไร
หากละปล่อยจากใจไม่ได้ ใจมันยังผูกอยู่ มีทางเดียวเท่านั้นคือ ฝึกจิตให้มีพลัง ด้วยการภาวนาก่อน แล้วฝึกบริกรรม ฝึกไปตามที่ธรรมะมหาชนได้แนะแนวไว้แล้ว เมื่อจิตมีพลังมันจะละได้ ทิ้งได้เอง หรือจะเข้ามาขอแนวปฏิบัติเฉพาะกับพระอาจารย์ก็ได้
เรื่องราวในอดีตที่เลวร้าย หวนคิดถึงเมือไรทุกข์เมื่อนั้น แล้วจะไปหวนคิดถึงมันทำไม ฉลาดบ้างซิ ปล่อยให้ใจไปคิดถึงมัน ๆ ก็นำทุกข์มาให้ทุกข์ครั้ง ยังจะไปคิดถึงมันทำไม คิดแล้วใครทุกข์ถ้าไม่ใช่คนคิด.....ดมขี้ไก่ใครเหม็นถ้าไม่ใช่คนดม
ขี้ไก่ดมเมื่อไร ก็เหม็นเมื่อนั้น คนฉลาดเขาไม่เก็บมาดมหรอก ดังนี้แล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น